Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych, których wspólną cechą jest podwyższone stężenie glukozy we krwi.
Przewlekle podwyższona glikemia prowadzi do występowania objawów choroby oraz prowadzi do rozwoju powikłań choroby.
U większości chorych rozpoznaje się cukrzycę typu 1 lub 2 , inne typy choroby są znacznie rzadsze.
Cukrzycę typu 1
Charakteryzuje upośledzenie wydzielania insuliny, co związane jest z autodestrukcją komórek beta trzustki, wydzielających insulinę . Odpowiedzialne za proces niszczenia trzustki są własne autoprzeciwciała pacjenta, które niszczą komórki trzustki produkujące insulinę.
Ten typ cukrzycy pojawia się najczęściej u dzieci i osób młodych, często ma podłoże genetyczne.
Choroba rozpoczyna się zwykle gwałtownie, ZAWSZE wymaga leczenia insuliną.
Cukrzyca typu 2
Charakteryzuje się w początkowym etapie upośledzeniem działania insuliny (insulinoopornością) – pomimo obecności insuliny we krwi komórki obwodowe nie reagują prawidłowo na jej działanie. W związku z tym trzustka uwalnia coraz większe ilości insuliny aby doprowadzić do obniżenia glikemii we krwi.
Z czasem rezerwy trzustkowe ulegają wyczerpaniu, co prowadzi do postępującej utraty zdolności trzustki do wydzielania insuliny. Ten typ cukrzycy wynika głównie z niezdrowego stylu życia- nieprawidłowej diety, nadwagi, otyłości i zbyt małej aktywności fizycznej.
Cukrzyca typu 2 przez wiele lat dotyczyła głównie osób w starszym wieku, lecz obecnie z uwagi na coraz większy odsetek otyłych dzieci i młodzieży, rozpoznawana jest w coraz młodszym wieku.